Ümit Dünyası Özeti Şevket RADO

Ümit hayatta vardığınız değil varacağınızı sandığınız en uzak hedeftir.Ona belki   

de,çoğu zaman varamazsınız.Ama ümit sizi durmadan o hedefe doğru çeker.Hep onun peşinde gidersiniz.Yorulmazsınız ,çünkü çekiciliği size hayatı 

sevdirir.Gözünüzde silindiği,onu kaybettiğinizi sandığınız anlar,hayatınızın en 

karanlık anlarıdır.

İnsan hayatının bir döneminde mevkiini kaybedebilir.Mevkii kaybetmek de önemli bir 

şey değildir.İnsan eğer bir mevkie zorla,iltimasla,kayırma yoluyla oturmamış da hak 

ederek oturmuşsa hiç bir şey onu yükselmekten alıkoyamaz.

Bu geçici dünyada misafir olarak kaldığımız müddetçe kaybetmemeniz gereken,hep 

saklamamız,ruhumuzun bir köşesinde kendisine ufacık da olsa her zaman bir yer 

ayırmamız gereken tek şey ümittir.Onu kaybettin mi paranın da,mevkiin de sağlığın 

da yerine gelmesine imkan yoktur.Hattâ ümidini kaybeden insanın artık hayatını 

korumasının pek değerli bir manası kalmamıştır.

Şair “ümmid iledir cihanda her şey “ derken yaşamanın manasını anlatmak 

istemiştir.

Peki ama nedir bu ümit ?

Bir atarabası için at ne ise,bir motor için benzin ne ise,insan için de ümit 

odur.Arabayı nasıl at çekiyorsa insanı da ümit götürür.Benzin nasıl moturun enerji 

kaynağı ise insan için de ümit yaşam kaynağıdır.

Filiz ümitle geçen zamanlardan sonra fidan olur.Bu sefer bütünler ümitler fidana 

bağlanır.Sonra fidan yavaş yavaş ağaç haline gelir.Günün birinde meyva verme 

ümidi onun su yürüyen incecik dallarında tomurcuklanarak meyvasını verir.Ümit artık 

hedefine ulaşmıştır.

İnsanlar da ümitler içinde dünyaya gelirler.Çocuklar analarla babaların ümidi olarak 

onlaradaki ümidin verdiği kuvvetle büyürler;tıpkı ağaç yetiştiren bahçıvan gibi 

analar,babalarda en güzel meyvalarını çocuklarından toplamak ümidiyle hayatını her 

türlü dert ve sıkıntılarına seve seve katlanırlar.

İnsanlar yalnız yemek içmekle değil biraz da ümitle yaşarlar.”Ümit fakirin ekmeği “ 

demiş şair.karanlıklara doğru bakmak zaman zaman hoşumuza gitse bile o 

karanlığın arkasında bir aydınlık,yani bir ümit olduğunu bilmesek karanlık bütün 

çekiciliğini kaybeder ve bizi yaşamaktan soğutu verir.

Ümit aydınlığın ta kendisidir ve aydınlılar karanlıkları kovaladıkça hayat,ümitlerle dolu 

olarak ,aralısız olarak sürüp gider.Karanlıklar uzun sürdüğü zaman ise insanlar 

halsizleşirler ,yaşam şevkleri azalır.

Ümit öyle bir tohumdur ki,onu bir gönüle atıp da biraz suladınız mı tıpkı arsız otlar 

gibi çabucak yeşeriverir ;hele ümidi attığınız gönül ,hayallerle beslenen,bereketli bir 

tarla ise attgığınız küçücük ümidin orada pek kısa bir zamanda ,yalnız yeşerdiğini 

değil,dallanıp budaklandığını farketmezsiniz.

Sonuç olarak hayatta hiçbir seyden ümidi kesmemek lazımdır ve onun için bu dünya 

ne şu dünyasıdır ,ne bu dünyasıdır; sadece ve sadece “ÜMİT DÜNYASI” dır.